امیرالمومنین در یکی از وصیت های خود به امام حسن علیه السلام به خوبی به این مساله پرداخته و فرموده اند:

تو چه توقعی از مردم داری؟! 

مردم این گونه اند که اگر تو انسان عالمی باشی به تو حسد می برند و برای اینکه تو را از چشم دیگران بیاندازند درصدد عیب جویی و خرده گیری از تو برمی آیند.

اگر مطلبی را ندانی و بخواهی از دیگران استفاده کنی همت ندارند که تو را راهنمایی و ارشاد کنند .

اگر به دنبال دقایق و ظرایف علمی باشی طعنه می زنند که انسان بیکاری است که در پی چنین مسایلی است .

اگر طلب علم را رها کنی تو را کودن و کم استعداد می خوانند.

اگر نسبت به انجام عبادات اهتمام داشته باشی می گویند این آدم ظاهرساز و ریاکاری است.

اگر سکوت پیشه کنی می گویند لال است.

اگر صحبت کنی می گویند چقدر پر حرف است.

اگر پول خرج کنی می گویند آدم ولخرجی  است.

اگر اقتصاد داشته باشی تو را بخیل می نامند.

اگر به پولشان نیاز داشته باشی و از آنها درخواست کنی رابطه شان را با تو قطع می کنند.

اگر نسبت به آنها بی اعتنا باشی حتی ممکن است تو را کافر و خارج از دین معرفی کنند.

بحارالانوار، جلد 74، ص 234.