شاید پرسیده شود : چرا ما رنج سفر حج را بر خود هموار می کنیم و به خانه ی خدا

می رویم در حالی که خدا در همه جا با ماست و به ما نزدیکتر از رگ گردن و خود

می گویدکه نزدیک است و شنوا و بینا و مهربان و بخشنده که دعا ی دعوت کننده را می

شنود و پاسخ می دهد …. پس چرا باید بار سفر بندیم ؟

حقیقت آن است که خدا واقعا به ما نزدیکتر از خونی است که در وجود ما می دود اما

….. ما همیشه به غیر او مشغولیم . زندگی مادی و روز مره ی ما باعث می شود که به

نیازهای مادی سرگرم باشیم و از آن نزدیکترین ، غافل بمانیم …. پرده ای که میان ما و

خالق ما هست جز خود ما نیست . این حایل وحجاب خود ماییم نه چیز دیگر .

به طواف کعبه رفتم به حرم رهم ندادند            تو برون در چه کردی که درون خانه آیی