حسین طالبی نژاد تنها پسر خانواده اش بود . جوانی رعنا و دوست داشتنی که خانواده علاقه شدیدی به

او داشتند و در همه کارها روی او حساب می کردند . نزدیک عملیات که شده بود به او گفتم : حسین !

اگر مخالفتی نداری دوست دارم تو در این عملیات شرکت نکنی .

خودم با فرمانده ات صحبت می کنم و رضایتش را می گیرم .

گفت : خودت چرا بر نمی گردی ؟

گفتم : اولا من پاسدارم و وظیفه دارم این جا بمانم . گذشته از این ، چندین برادر دارم که با ماندن من

خللی در امور خانواده ایجاد نمی شود .

درنگی کرد و گفت : من هم خدا را دارم . او برای خانواده من کفایت می کند . اصلا اگر خدا نباشد برادرها

به چه درد می خورند ؟

حق با او بود . حسین در والفجر هشت ، همنشین ملکو تیان شد .

مجموعه ی روزهای ماندگار

سید حمید مشتاقی نیا