چهره‏ ای شاد و نورانی داشت. خوب که نگاهش می‏ کردی می‏ توانستی آثار خستگی را در صورتش ببینی. ولی چشمانش تو را بیشتر مجذوب خود می‏ کرد. لباس خاکی، ساده و تمیزی بر تن داشت.  هفده ساله نشان می‏ داد. لاغر و باریک اندام بود و در چهره‏ اش مظلومیتی غریب موج می ‏زد.  اصلاً به اونمی‏ آمد که مرد جنگ و جبهه باشد؛اما نگاهش می‏ گفت: جبهه بزرگ و کوچک نمی ‏شناسد،عشق می‏ شناسد به او می‏گویم: «چرا به مدرسه نرفتی؟». با اخم نگاهم می‏ کند و جواب می‏ دهد: «جبهه خود مدرسه است؛ آن هم مدرسه عشق و ایثار؛ مدرسه‏ ا ی که انسان کامل پرورش می ‏دهد». بعد لبخندی می‏ زند. لبخندش سراسر معنا بود.

سال‏ ها بعد مادرش عکسش را نشانم داد و گفت: در کربلای پنج کربلایی شد….

_* برای شادی روح شهدا صلوات _*