یک شکارچی هیچگاه یک کرکس یا شغال را هدف قرار نمی دهد،

او تیر خود را حرام نمی کند ،

او اگر بخواهد هدف بگیرد آهو را هدف می گیرد.

حتما دریافتید که چه گفتم؟

خدا مثال همان شکارچی را دارد،

مصیبت ها، رنج ها، بیماری ها مثال تیر را دارند،

پس، هرگاه در زندگی برایت مصیبتی پیشآمد کرد خدا را شاکر باش،

حتما جمالی داشته ای که به چشمش آمده ای.

چه خوب گفت! چه خوش گفت! آنکه گفت:

مژده بده! مژده بده! یار پسندید مرا … 

شاید بگوییم چنین توانمندی در ما قرار داده نشده تا فرصتی برای خوشبختی و رفاه دیگران فراهم کنیم اما حداقل کاری که می توانیم بکنیم این است که خالصانه اینها را برای دیگران آرزو کنیم! و حتما در دعاهایمان مدنظر قرار دهیم:

خدایا! به همه جوانان «ما» همسر شایسته عطا کن!

خدایا! به همه «ما» خانه؛ ماشین ؛ شغل؛ سلامتی و … توام با دلخوشی عنایت بفرما!

خدایا ! «نسل ما» را دوستار دو یادگار پاک رسول خدا(ص)؛ قرآن و اهلبیت قرار بده!

خدایا! به همه «ما» لذت مناجات و شیرینی انس با خودت را مرحمت فرما!

آقای حسن زاده آملی گفته است روزی نوشته ای را برای نقد و نظر خدمت علامه طباطبایی بردم و در گوشه ای از مقاله اینگونه دعا کرده بودم:

«خدایا قدرت فهم کتاب آسمانیت را به «من» عطا کن!(نقل به مضمون)»

علامه مشفقانه به من گفت:

«آقا! از زمانیکه خودم را شناختم تنها در حق خودم دعا نکردم بلکه به همه دعا کردم (نقل به مضمون)»

برادری که عاشق تربت پاک سید الشهداء بود می گفت:

من از خدا خواسته ام همه مردم کره زمین را به کربلا ببرم!!!

آرزوی چنین کاری که بد نیست!حتی اگر ممکن نباشد!

هرگاه دلمان شکست؛ رزق وروزیمان را محدود نکنیم! «من» را فراموش کنیم؛ «ما» را به خاطر آوریم!

نوشته اند که عارفي همواره به شب زنده داري مي پرداخت و تا به هنگام سحر، به راز ونياز با خالق بي همتا مشغول بود. شخصي از وي پرسيد که تو مردي خداشناس هستي و دلت همواره بيدار است، پس چرا رنج بي خوابي را هم تحمل مي کني و جسم خود را رنج مي دهي؟ عارف گفت: شايسته نيست که هر شب، خداوند بلندمرتبه از آسمان نزد ما بيايد و ما در خواب باشيم.
هنگام شب درهاي آسمان باز مي شود و خداوند به بندگانش ندا مي دهد که بياييد و آمرزش بخواهيد و مرا بخوانيد تا خواسته هاي شما را برآورده سازم. با اين حال، آيا درست است که من در خواب باشم و از فيض ديدار حق غافل بمانم؟

زنجیره زرین، چ 1 ، ص 93

اگر خواهي نرنجي در ميان رنج و ناكامي

مرنجان و مرنج و هـر كه رنجاند مرنجانش

از مرحوم حاج آقا مجتهدی نقل شد که میفرمودند: آقای آخوند از آقای نخودکی خواست که او را موعظه کند.

آقای نخودکی گفت:

مــــــــرنــــــــــج و مـــــــــرنجـــــــان

آقای آخوند گفت مرنجان را فهمیدم یعنی کسی را اذیت نکنم.

ولی مرنج یعنی چی؟ چطور میتوانم ناراحت نشوم؟

مثلا وقتی بفهمم کسی مرا غیبت کرده یا فحش داده چطور میتوانم نرنجم؟!

آقای نخودکی گفت: علاج ، آن است که خودت را کسی ندانی.

اگر خودت را کسی ندانستی دیگر نمی رنجی.

اگر ما خودمان را دارای عزت و مقام خاصی در این دنیا ندانیم

و خودمان را در برابر خداوند هیچ بدانیم دیگر هیچگاه از سخن دیگران ناراحت نمی شویم.

حدودای سال 90 بود در هفته دفاع مقدس حاج آقا قرائتی تعریف میکرد که ما آخوندهارو خیلی سخت میشه گریاند !

اما یکی از رزمندگان خاطره ای تعریف کرد که اشکمونو در آورد !

گفت : تو یکی از عملیات ها که شب انجام می شد قرار بود از جای عبور کنیم که مین گذاری شده بود … مجبور بودیم از اونجا رد بشیم چاره ای جز این نداشتیم .

گفتیم کی داوطلب میشه راه رو باز کنه تا بتونیم عبور کنیم ؟

چندتا از رزمنده ها داوطلب شدند تا راه رو باز کنند …

وقتی میخواستند راه باز کنند میدونستند که زنده نمی مونند . چون با انفجار هر مین دست ، پا ، سر ، بدن یک جا متلاشی میشود !

داوطلب ها پشت سر هم راه افتادن برای باز کردن راه … صدای مین می آمد .

همین زمان متوجه شدم یکی داره بر میگرده !

گفتم شاید ترسیده ! بالاخره جان عزیزه و عزیزی جان باعث شده برگرده…

گفتم خودمو نشون ندم شاید ببینه خجالت بکشه !

بعد چند دقیقه متوجه شدم یکی داره میره سمت محل مین گذاری شده.. رفتم سمتش گفتم وایسا کجا میری ؟ گفت دارم میرم محل مین گذاری شده دیگه !!

گفتم تو جزو کسائ بودی که داوطلب شده بودند چرا برگشتی ؟!

گفت : آخه پوتینم نو ( تازه) بود خواستم اونو در بیارم با جوراب برم و بیت المال حیف و میل نشود . اون پوتین بمونه یکی دیگه ازش استفاده کنه…!!!